De eerste ronde van de Bekercompetitie 2019-2020 leverde geen verrassingen op. Er zijn 17 van de 22 partijen gespeeld, een aantal heb ik wat kunnen volgen. Een impressie van die partijen:

Er viel slecht één remise te noteren. In de opening won Wladi Goosen tegen Kees Pruis al snel een stuk. Of Wladi het heeft laten liggen of dat Kees zich zo goed verdedigd heeft heb ik niet kunnen zien, het zal beide zijn, maar uiteindelijk bleef een eindspel van ik meen vier pionnen en een dame voor Kees tegen twee pionnen, een dame en paard voor Wladi over. Daarin gaf ik Kees de beste kansen maar na herhaling van zetten werd tot remise besloten. De replay met verwisselde kleuren is komende week.

Toen ik bij de partij tussen Anton Bakels en Arno Buijten keek had Arno net remise aangeboden. Even later zag ik dat Anton de remise geweigerd had met de krachtige en de verrassende zet Lf7 had gespeeld en daarmee de zwaktes van de witte velden in de zwarte koningsstelling had blootgelegd. Een later had Anton een kwaliteit gewonnen, verdedigde Arno zich nog lang maar moet uiteindelijk het onderspit delven.

Serkan Milli had tegen Gerard Jongen een stuk minder maar daar twee of drie pionnen voor, al zijn acht pionnen stonden nog op het bord, twee dubbelpionnen. Uiteindelijk wist Serkan zijn torens actief te krijgen op de tweede rij en kwamen twee verbonden pionnen vervaarlijk opzetten. Promotie was door Gerard niet meer te verhinderen, al probeerde hij dat nog door een stuk terug te geven.

Kees Kerkdijk versloeg Paul Meijer. Ik zag de stelling op het moment dat Kees een kwaliteit kon winnen. In plaats daarvan leek uitstel van de kwaliteitswinst en eerst een combinatie met het krachtige Lf3 beter. Zoals het ging won het ook, maar dit leek me dwingender. Kees’ computeranalyse gaf aan dat het inderdaad ongeveer +12 zou zijn. Was het zien van de combinatie de vrucht van de laatste training over de dwingende zetten?

Rob Triep stond lang goed tegen Perry Koopmans, met een ingesloten loper op a7 en pionnen op c7, b6 en a5, een toren op b8. Maar Langzaam wist Perry zich los te wrikken en de partij te winnen.

Ton van Diepen hield lang stand tegen Frank van der Velpen. Totdat Ton besloot tot een grote afruil van de dames en de torens. Er resulteerde een eindspel met beiderzijds ik meen 6 pionnen en allebei een loper van de witte velden. De koning van Frank stond actiever en kon twee kanten op, als Ton op de damevleugel zou verdedigen kon Frank binnenvallen op de koningsvleugel en omgekeerd via de zwakke zwarte velden. Het zal Ton verrast hebben dat zij stelling ineens onhoudbaar was, zo zag het eruit toen ik wegging.