Dit weekend hebben drie spelers met een achtergrond bij schaakclub Purmerend de titel van Internationaal Meester verworven.

Michiel Bosman behaalde dit resultaat zaterdag 21 april al bij zijn eerste zet, even na 13:00 uur, in zijn partij voor huidig landskampioen LSG tegen Kennemer Combinatie. Zijn tegenstander, GM David Klein, had een voldoende hoge rating zodat het resultaat (remise) niets meer uitmaakte voor het binnenhalen van zijn laatste norm. Even later speelde Pieter Hopman, hij moest er nog even voor werken, na 11 zetten remise,  en had hij zijn laatste norm en daarmee de Meestertitel binnen. Yong Hoon de Rover vertelde me afgelopen donderdag tijdens het snelschaakkampioenschap dat hij zondag 22 april moest winnen in de Belgische competitie voor zijn laatste norm. Daar had hij alle vertrouwen in en dat bleek gerechtvaardigd.

Michiel en Pieter zijn beiden voortgekomen uit de jeugdafdeling van onze schaakclub, ‘eigen kweek’ zogezegd. Yong Hoon is op een iets latere leeftijd, op zijn zestiende of zeventiende, bij de club gekomen en heeft dus bij Purmerend een lange geschiedenis.

Uiteraard heb ik voor de prestaties van Pieter en Yong Hoon groot respect. Maar, zoals ik in het artikel ‘Oude Meesters’ al schreef doet, vanwege mijn persoonlijke relatie met hem, de norm voor Michiel mij het meest. Vandaar hier wat, volstrekt onvolledige, wetenswaardigheden over zijn achtergrond.

Wat goed is komt snel

De basis voor zijn succes is gelegd bij onze schaakclub. De ouderen onder ons kennen Michiel nog wel. Op achtjarige leeftijd leerde Michiel schaken van zijn zus, op zijn negende werd hij lid van schaakclub Purmerend. Zijn talent bleek al spoedig. In het clubblad van februari 1979 schrijft jeugdleider Jaap Leguijt al snel nadat Michiel lid is geworden: ‘Luud (! rh) Preker staat zesde en de zevende plaats wordt ingenomen door Michiel Bosman. Michiel heeft tien ronden gespeeld en alles gewonnen; dat wordt nog wat voor de toekomst, want hij is pas 9 jaar!’

In 1980 en 1981, overigens gelijk met Luc Preker, behaalt Michiel respectievelijk het Toren- en Koningsdiploma, het schaakleerprogramma dat voorafging aan de huidige stappenmethode van van Wijgerden.

Zijn erelijst bij Schaakclub Purmerend: in de seizoenen 1980-1981 en 1981-1982 wordt hij kampioen bij de jeugd, in het seizoen 1984-1985 wordt hij snelschaakkampioen bij de senioren en wint hij het eerste Open Kampioenschap van Waterland. Dat is tevens het laatste seizoen bij onze club. In oktober 1983  speelt hij voor het eerst als invaller in het eerste team. Verslaggever Siem Band jr. schrijft: ‘En dan Michiel Bosman, ons 14-jarig talent. Als een komeet omhooggeschoten en nu zijn debuut in het eerste en nog wel in een uiterst belangrijke wedstrijd! Kort en bondig: hij wint zijn partij uit-één-stuk.’ In de rest van het seizoen wint hij nog twee partijen, invallen met drie uit drie is een prima resultaat.

Henk Breeuwsma schrijft in een overzicht over de periode 1981-1986 in het clubblad: ‘Deze periode stond vooral in het teken van de stormachtige ontwikkeling van onze jeugdspelers. Het eerste jeugdteam (tot 16 jaar) werd kampioen van Noord-Holland met de spelers Walter Verdonk, Roland Verdonk, Eddy Hartmans, Guido Jansen en Michiel Bosman, waarvan vooral de laatste veel potentie had.’

Die potentie bleek: Michiel wint het kampioenschap van de NHSB tot 16 jaar. Omdat ik de toenmalige bondscoach voor de jeugd, Cor van Wijgerden, ken tip ik hem over het talent van Michiel. Voor mij bleek dat onder meer uit zijn voor die leeftijd al prima behandeling van het eindspel en zijn vaardigheden in het snelschaken. En zijn uitwerkingen van het huiswerk dat ik bij de trainingen aan onze talentvolle jeugd gaf waren wat inzicht betreft net een slag dieper dan die van de anderen. Van Wijgerden liet me weten dat als Michiel bij de eerste drie van het NK zou eindigen hij automatisch bij de centrale jeugdtraining zou komen. En dat gebeurde omdat Michiel bij dat NK gedeeld eerste werd.

Michiel wordt twee keer kampioen van Noord Holland tot 20 jaar. In het seizoen 1985-1986 wint hij met overmacht met de fraaie score van 6½ uit 7. Dat levert een uitnodiging op voor een trainingsstage bij GM Paul van der Sterren. In 1986 doet hij mee aan het NK in Hilversum, het jaar dat Loek van Wely met 8½ uit 9 kampioen wordt. Toen Michiel in de 8^e ronde tegen Loek moest spelen ben ik gaan kijken en herinner me goed hoe hij vastberaden achter het bord zat. Het zou hem niet gebeuren dat Loek van hem zou winnen. En dat gebeurde ook niet, na 65 zetten werd de vrede getekend.

Desgevraagd geeft Michiel aan dat de prijs die hem het meest dierbaar is de ‘GM JH Donner trofee’ is, de prijs voor de meest strijdlustigste speler. Die wordt, voor de eerste keer, aan hem uitgereikt door Jeroen Piket.

Om zijn talent verder te ontwikkelen kiest Michiel in 1985 voor een overstap naar Het Witte Paard in Zaandam omdat die club in de 1^e klasse van de KNSB uitkomt. Wij zien hem niet graag vertrekken maar begrijpen en respecteren zijn keuze. Het seizoen erna gaat hij bij Amstelveen in de Hoofdklasse (nu Meesterklasse) spelen. En spoedig daarna vraagt coryfee Corrie Vreeken van Volmac, de club die van 1976 tot 1995 heerste in het Nederlands schaak (Volmac/Rotterdam met 18 kampioenschappen als 2^e in de lijst van clubkampioenen) en ook internationaal zijn partij meeblies, hem om daar te komen spelen. Dat is een kans die hij niet kan laten lopen, bij een club met onder anderen Korchnoi, Timman, Böhm, van der Wiel en zelfs Euwe een korte tijd, in de gelederen. Na het wegvallen van de sponsoring verliest Volmac veel van zijn kracht en stapt Michiel over naar vriendenclub LSG, in de buurt van zijn woonplaats. Al met al heeft hij zo’n 30 jaar vrijwel onafgebroken op het hoogste niveau in de KNSB-competitie geacteerd.

Dat Michiel nog steeds warme gevoelens koestert voor schaakclub Purmerend blijkt uit het feit dat hij een paar jaar geleden, in een interview dat hij aan de Warner de Weerd gaf naar aanleiding van zijn invitatie voor een jubileumgroep van het Voorjaarstoernooi, aangaf dat als hij bij LSG zou vetrekken Purmerend zijn eerst keus zou zijn. En toen ik een poosje geleden zijn kansen voor zijn laatste norm besprak bood hij aan bij het behalen van zijn titel een simultaan te komen geven bij zijn jeugdliefde.

Nu ook Pieter en Yong Hoon hun Meestertitel op zak hebben opperde hij het, m.i. aantrekkelijke, idee dat zij gedrieën een grote simultaan zouden kunnen geven.

Met  zijn bijna 49 jaar is Michiel misschien wel de oudste Nederlandse speler die zijn Meestertitel heeft gehaald. Met de titel is een langgekoesterde wens in vervulling gegaan. In zijn jonge(re) jaren zat hij er vaak net tegenaan. Daarna gooide de maatschappelijke carrière roet in het eten. Pas de laatste paar jaar kon hij er bij tijden weer vol tegenaan. In 2016 stopte hij na de maximale periode van negen jaar als penningmeester van de KNSB. Dat hij als bestuurder zeer werd gewaardeerd blijkt uit het feit dat hij tot lid van verdienste van de KNSB is benoemd. En daarmee het jongste lid van verdienste is dat als bestuurder, niet als schaker, deze eretitel heeft gekregen.

Wat goed is komt snel!