Brink

Schaterlachend kwam hij op me afgelopen en stikte bijna in zijn woorden. In zijn enthousiasme ging hij veel te snel praten om zijn hele verhaal in een zo korte mogelijke tijd aan me te vertellen. ‘Rustig aan Brink’ merkte ik op. ‘Vertel eens rustig wat er gebeurd is.’ zei ik op zo’n rustig mogelijke toon in de hoop hem tot enige kalmte te brengen. Toen bedacht hij zich dat één toeschouwer eigenlijk veel te weinig was voor hetgeen hij had meegemaakt. Hij ging op zoek naar meer toehoorders en neigde er zelfs naar om mensen, die nog aan het schaken waren, ook uit te nodigen voor zijn verhaal. Gelukkig had hij op tijd door dat dat nou wel iets te ver ging. Aan de reacties kon ik zien dat hij wel vaker iets grappigs te vertellen had over zijn partij, want er kwamen toch wel wat mensen achter hem aan.

Ik had hem met Brink aangesproken, omdat ik zijn voornaam niet kende. Want zo goed kende ik hem nu ook weer niet. Hij had mij als eerste aangesproken omdat ik toevallig het dichtst bij hem stond. Ieder ander was ‘de gelukkig’ geweest als die toevallig het dichtst bij hem in de buurt had gestaan. Neen, het was niet Barry, want dit tafereel vond zo’n kleine 50 jaar geleden plaats en het moet bij een of ander Amsterdams kampioenschap geweest zijn. Deze jongen heette toevallig ook Brink, dat weet ik wel, maar zijn voornaam ben ik kwijt.

Nadat hij enigszins tot bedaren was gekomen ging zijn aanhang, waaronder ik, met hem mee naar de analysehoek. Daar schoof hij met een armbeweging alle stukken van het bord en begon een stelling op te zetten. ‘Hier stonden ook wat stukken’ merkte hij op, ‘maar dat maakt niet uit.’ zei hij gedecideerd. Zorgvuldig zette hij de koningen en koninginnen op hun velden en daarna de paarden. Hij stopte even en vervolgde met de lopers en torens. En weer bekeek hij de stelling even en nam hij drie witte pionnen in zijn hand. Weer nam hij even de tijd, want hij wilde voor 100% zeker zijn dat de juiste stelling op het bord verscheen. Een verkeerde stelling neerzetten zou het zelfde zijn als een grap verkeerd vertellen. Een voor een zette hij ze op hun plaats en controleerde of dat goed stond zonder al te willen verraden wat hij ons straks zou gaan vertellen. Er volgde nog een zwarte pion op het schaakbord en toen keek hij triomfantelijk om zich heen.
Hij gunde ons even de tijd om de stelling te doorgronden en liet wat extra stilte vallen om zo de spanning van de ontknoping tot een hoogtepunt te brengen. We wisten het: het gaat gebeuren.

‘Ik speelde Paard maal g5’ zei hij met een brede glimlach rond zijn lippen waarna hij weer uitbundig begon te schaterlachen, want hij zag weer het vervolg van zijn partij voor zich. ‘Sssssst’ klonk het verderop van de plek waar de laatste partij nog gespeeld werd. ‘Op zich niks mis mee toch?’ was mijn eerste reactie. ‘Maakt de stelling wat gecompliceerder’ merkte ik op, iets waar ik toen al niet van hield, ‘maar er is niks mis mee.’
‘Dat is ‘t ‘m nu net’ reageerde hij weer schaterlachend en nu zonder ‘ssssst’ als reactie want de laatste partij was nu ook gespeeld. ‘Ik wilde juist doen voorkomen dat het een blunder was, dus ik hield mijn adem in en kreeg een rood hoofd!’ zei hij triomfantelijk en hij sprong in de lucht van plezier. En weer lag hij dubbel van het lachen en nu lachten wij ook, want nu pas wisten wij de reden van zijn schaterlach. Het rode hoofd moest aangeven dat hij de blunder zelf zag. ‘Dus hij doet Dame maal g5 en ik speel Loper g4 met ondekbaar mat of damewinst’ en schaterlachend liep Brink de zaal uit, ons achterlatend bij de gewraakte stelling.

Frank van der Velpen
september 2023