Door Warner de Weerd

Met groot verdriet heb ik moeten vernemen dat onze oude hoofdsponsor en persoonlijke vriend Ismail Eski afgelopen maandag is heengegaan. Totaal onverwachts, slechts 54 jaar oud en dat maakt de pijn des te erger. De meeste mensen op de club kenden Ismail (dat is zijn Turkse naam maar in Nederland werd hij Ismaël genoemd hetgeen ook op het naambordje bij zijn voordeur staat) niet persoonlijk. Bij een groot aantal zal echter toch een lichtje gaan branden als ik hem benoem als de oude eigenaar van grillroom Kapadokya.

Onze club was in 2002 landelijk een hot item in de schaakwereld, want het was toch ongehoord: een grillroom als sponsor in de ‘chique’ schaaksport.  Het antwoord op de hoon werd gegeven op het bord met de 64 velden, want nimmer kwam Purmerend na het seizoen 2002-2003 dichter bij promotie naar de meesterklasse. We kwamen dat seizoen slechts een bordpunt tekort voor het kampioenschap. Legendarisch in die jaargang was onder meer de Roemeense grootmeester Andrei Istratescu die voor het sleutelduel tegen De Stukkenjagers werd ‘ingevlogen’. Zo werd dat althans door de buitenwacht ervaren. In werkelijkheid speelde hij voor nop mee. Ik had hem als vriend uitgenodigd voor een vakantie in Nederland en hij betaalde dat terug met een gratis potje voor Purmerend. Andrei won overtuigend van Herman Grooten in Tilburg, Kapadokya Purmerend speelde met 5-5 gelijk hetgeen na het slotduel tegen Fischer Z, hoewel die wedstrijd werd gewonnen, net niet genoeg was voor het kampioenschap.

Het was niettemin een gloriejaar dat de opmaat bleek voor stabiele jaren voor het eerste team in commercieel opzicht. Na Kapadokya nam Roland Verdonk met zijn bedrijf Lunaris de rol van hoofdsponsor over. Daarna was er een klein dipje waarna de rijke Ricoh-jaren volgden.

Om het belang van Kapadokya goed te begrijpen, moeten we terug naar de jaren negentig. Dat waren jaren van het ‘Heen en Weer’ tussen de eerste en tweede klasse.  Spelers en bestuur wilden graag dat Purmerend een stabiele eersteklasser zou worden en zochten daarvoor de commerciële middelen.  Zeker nadat het na de degradatie in 1998 drie jaar zou duren voordat de stap omhoog weer werd gemaakt. Ik vond in het Damhotel in Edam voor het eerst in de geschiedenis van de club een hoofdsponsor, Purmerend kreeg met Piet Peelen als trainer/speler voor het eerst een betaalde schaker in de gelederen en het eerste team ging ook voor het eerst in zijn bestaan de wedstrijden buiten de marktstad spelen. Dat stuitte op termijn binnen onze club op verzet waarna, ook omdat het Damhotel een nieuwe eigenaar kreeg met een andere visie, een nieuwe hoofdsponsor gezocht moest worden. Dat bleek geen sinecure maar uiteindelijk was Ismail bereid de helpende hand toe te steken.

In alle eerlijkheid, het was een noodoplossing en voor hem meer gunnen dan dat de sponsoring een commercieel doel had, maar Purmerend was ermee uit de brand geholpen. De reden dat Ismail de vereniging wilde steunen, was helder: ik en (oud-)leden als Pieter Hopman, Yong Hoon de Rover, Robbert Mirani, Pim Jekel, Lucas van Mil, Serkan Milli, Thijs Pen, Sjouke Dijkstra, Maarten van Halteren, Bart Brandon, Rogier Prince, Dennis van den Beld, Anton Bakels, Jeroen Wismeijer en ga zo maar door hebben er vele nachten tot in de kleine uurtjes gekaart, gegeten en vooral veel lol beleefd. Voor velen van ons ligt er een deel van onze jeugd en meer, want ook in de afgelopen jaren werd er regelmatig na de wedstrijden bij Kapadokya gegeten.

Ismail was toen echter geen eigenaar meer, hij heeft de zaak enkele jaren geleden overgedragen aan zijn broer.  Het gevolg van zijn continue zoektocht naar vernieuwing en verbetering, als een echte ondernemer. De Eski’s gelden bijvoorbeeld als de uitvinder van de Turkse calzone. Ruim 25 jaar waren ze samen een begrip in Purmerend. Ze runden eerst Cleopatra op het Wormerplein, waarna aan de Kerkstraat in ‘het stadje’ de gloriejaren volgden. Vervolgens wilden ze hun droom, een Turks restaurant, verwezenlijken aan de Achterdijk. Dat werd geen succes, waarna ze aan De Weerwal weer een shoarmazaak begonnen. Inmiddels was het echter crisis waarop de broers besloten na enige tijd ieder zijns weegs te gaan. Ismail koos ervoor in zijn Hoorn, waar hij toen al enkele jaren woonde, helemaal opnieuw te beginnen onder de naam Sofra’M wat in het Nederlands ‘aan tafel’ betekent.

De locatie aan de Veemarkt was prachtig maar een nieuwe klantenkring opbouwen in deze ook voor de horeca lastige tijd bleek moeilijk. Inventief als hij was koos hij ervoor te verhuizen naar het Hof van Hoorn: op deze meubelboulevard profiteerde hij ook van het winkelende publiek. Hij ging ook ontbijt en lunch aanbieden wat een schot in de roos bleek…maar de consequentie was wel nog harder werken. Op het eind was dat zes dagen per week, achttien uur per dag…En ook doorwerken met Kerstmis…Totdat het lichaam op de tweede dag van het nieuwe jaar abrupt stop zei. Ismail laat een vrouw, een volwassen zoon en twee minderjarige dochters achter. Zijn vrouw Sandra en zoon Ümit willen de zaak voortzetten en ik raad iedereen aan eens aan de Doctor C.J.K. van Aalstweg 10F te gaan eten.  Rest mij nog te zeggen dat hij ook in ander opzicht een voorbeeld was: Ismail en Sandra zijn van verschillende geloven (hij moslim, zij christelijk), maar nimmer heeft de een druk gezet op de ander om zich te bekeren. Dat is nog eens een schoolvoorbeeld van integratie.
Het bestuur heeft namens de leden een condoleance gestuurd.
Mocht u dat ook willen doen, dan kunt u die richten aan:
Eethuis Sofra’M
Doctor C.J.K. van Aalstweg 10F
1625 NV Hoorn